Agra-Lucknow India

Om 5.15 gaat vandaag de wekker. Dat is omdat wij vandaag het beroemste gebouw van India gaan bezoeken. De TAJ MAHAL is bij zonsopkomst op z’n mooist daarom vertrekken we om 5.45 vanuit het hotel Countrard Marriott en worden we in tuktuk’s vervoerd. Bij aankomst koopt een gids kaartjes voor ons en gaan we in de rij staan. Net zoals bij alle hotels wordt je ook hier gefoulieerd en mijn tas wordt grondig geinspecteerd, De snoepjes die erin zitten moeten weg en het kleine 3-poot statiefje wordt van m’n toestel afgeschroefd en die mag niet mee naar binnen. Onze hele groep is inmiddels klaar en staat op mijn te wachten. Het statiefje moet in een locker en dan mag ik weer in de rij gaan staan en word ik nogmaals gefoulieerd en m’n tas gecheckt. Eindelijk kunnen we verder. De Taj Mahal is geen paleis of tempel maar een mausoleum gemaakt voor de vrouw van Sjah Jahan. Het is gebouwd tussen 1633 en 1648. We krijgen 3 kwartier om in en rond het gebouw te kijken en gaan terug. Met z’n 16e worden we in een mini busje gepropt maar het is gelukkig maar een klein stukje. Dan stappen we over in een tuktuk die ons terug brengt naar het hotel waar het ontbijt buffet klaar staat. 

De 5e etappe begint met tanken. Ik geef de jongen die de auto volgooit de tandenborstel en tandpasta ,die ik uit het hotel heb meegenomen, want zijn gebit is wel aan een poetsbeurt toe! Dan rijden we een stuk met z’n 3e op. Erwin is vandaag een beetje baldadig. Eerst mist hij op een haar na een brommer met 2 personen, daarna een hond net niet en vervolgens rijden we in een dorp door een plas water waar een man net naast loopt en natuurlijk nat wordt. Tipisch gevalletje wrong time, wrong place. Patrick en Elly volgen de route van het roadbook en wij gaan een stuk over binnendoor weggetjes. In een dorp is een winkel die sloten verkoopt, daar wil Erwin er wel een van. Het is toevallig net het moment dat de school in de zijstraat pauze heeft ofzo. Binnen no time zijn we omringt door voornamelijk jongens. Ze zeggen niks maar kijken en lachen wat met z’n allen. We wringen ons door de menigte en vervolgen de route over zand, grint en later een verharde weg met erg veel diepe kuilen die we zo goed als het lukt te ontwijken. In het volgende dorp wachten we bij de afslag op Peter en Ilse. Dat duurt zo lang dat we besluiten terug te gaan. Na een kilometer of 6 zien we ze staan, nou ja staan, Peter zit op z’n knieen een band te verwisselen, een kuil te hard geraakt, deuk in de velg en band lek. Gelukkig is hij erg handig in banden verwisselen dus we kunnen snel weer verder. Dan komen we op een weg die zomaar eindigd. Er loop een rivier en de brug is nog niet klaar. Alleen tevoet kun je hier verder. We keren om en nemen een andere weg dat zo breed is als een fietspad. We komen door dorpen met plaggehutten, de tijd heeft hier echt al heel lang stil gestaan. Het is geweldig dat we dit allemaal mogen tegen komen. Je hebt als Nederlander geen idee dat er mensen zijn die nog zo eenvoudig leven. Kinderen die spelen met stof of een oude band of lopen als een treinje achter elkaar aan. Als ze moeten plassen trekken ze hun broekje naar beneden en gaan staan of gehurkt plassen gewoon op straat. Er loopt een buffel op de weg die geen kant op kan als we achter ’m rijden. Erwin jut m op en hij trekt een sprintje totdat de bosjes ophouden en hij het land op kan en verontwaardigd achter zich kijkt. Omdat Peter maar een reserve band heeft zoeken we de ”snelweg” op en belanden in de schemering in Lucknow. Het verkeer staat hier helemaal vast. Er staan 7 dik auto’s, brommers, busjes en tuktuks en dat moet naar 2 baans. Het is drukken en rijden. Boem, dat was de bumper van Peter. Oei een boze meneer wijst aan mijn kant naar z;n busje. Daar staan we tegen aan maar hij probeert zich er ook tussen te drukken en wij proberen achter Peter te blijven. Dus moet hij toch maar even wachten. De file lost op en we rijden het laatste stuk naar het hotel. Wat een drukte!!!! Teheran was er niks bij ;)