Mumbai-Vadodara

Vandaag is de dag van de eerste etape. We zetten de wekker om 5.45 (vakantie?) want de spullen moeten in de auto, uitchecken en de rekening betalen en ontbijten en dan om half 8 vertrekken we eerst naar de WIAA, dat is de Western India Automobile Association, wat bij ons de ANWB is. Daar zijn we uitgenodigd door de president om een kopje thee te komen drinken. Als we daar aankomen is het al aardig druk in de straat. We parkeren langs de weg onze auto’s en wachten op wat komen gaat. Bij de ingang van het gebouw staan 2 traditioneel gekleden mannen met ronde trompetten die een hoog schel geluid maken. We gaan er heen en worden dan per persoon door een Hindu priester gezegend met een gebed, een rode stip  boven de neus en daar worden nog een paar korrels rijst opgeplakt. Ook is er een meisje die ons allemaal een krans van bloemen om doet. We gaan naar boven naar een zaal waar we allemaal plaats nemen om een grote tafel. De president heet ons welkom en doet een praatje. Dan komt de thee en de twee traditioneel geklede mannen beginnen bij Mark en Alfons een oranje tulleband om te doen. Ik en Wouter zijn daarna aan de beurt en dan zegt een mevrouw dat het  handig is om te vertrekken omdat we anders straks helemaal vast zullen zitten in het verkeer van Mumbai. We gaan naar beneden waar we nog een paar foto’s nemen en dan weg te rijden in colone begeleid door de politie die ons de stad uit escorteerd. Volgens het roadbook gaan we opweg maar we komen al snel vast te staan in de file. Langzaam bewegen we ons voor langs kantoorgebouwen en sloppenwijken. De huizen in deze slums zijn gemaakt van wat de mensen voor handen hadden. Hout, steen, leem, ijzeren, plastic en asbest golfplaten en zeil en plastic. Het schijnt dat hoe arm de mensen ook zijn en hoe ze ook leven in ieder huis staat een tv. Ze weten nog niet wat en of ze de dag te eten krijgen maar dat ze ’s avonds hun favoriete bollywood serie of film kijken, dat is zeker.

Eenmaal de stad uit kunnen we lekker doorrijden. Auto rijden in India is trouwens een verhaal appart. Niet alleen omdat we hier links moeten rijden maar er gelden ook andere ”regels”. Op borden langs de weg staat dat op de meest linkse baan de brommers, moters en tuktuk’s rijden. Op de middelste horen de bussen en vrachtwagen en meest rechts de auto’s en ”jeeps”. Dat zie je ook wel maar op de rechtse baan rijden ook vrachtwagens en die gaan niet zo hard daarom rijden de auto’s van rechts naar links en weer terug om slalomend in te halen. Dit gebeur niet zonder te tuterren, wat trouwens niet uit frustratie gebeurt maar om aan te geven dat je erann komt,en omdat wij geen airco maar A.R.K.O hebben komt dat getuut-tuut en gepep-pep lekker binnen. Links inhalen is zoiezo niet zonder gevaar want er kan altijd een tegenliggende trekker, brommer of tuktuk je tegemoet komen of er steek zomaar iemand over of zelfs een hele kudde koeien. Maar goed dat houd Erwin wel weer bij de les en heeft hij geen momenten van wegtrekkertjes. 

De hele weg, zo’n 425 kilometer, zijn we niet een keer niemand tegen gekomen, overal, de hele dag zie je mensen lopen, fietsen, rijden in en op wat voor voertuig dan ook, werken, eten, liggen, slapen. Het is hier druk, er is mooie groene natuur, heel kleurrijk (de vrouwen en vooral de vrachtwagens) en lekker warm (tot 40 graden werd er vandaag gemeten).

Om 18.00 uur berijken we ons einddoel van vandaag. Straks nog even lekker eten en dan snurken.