Konya-Avanos

Als we wakker worden kleur de lucht boven Konya rood/oranje. Wat een mooi begin van de dag. We kleden ons aan en gaan weer op tijd naar het ontbijt want om 8 uur moeten we vertrekken. We hebben vandaag een excursie op het programma staan daarom rijden we als eerst richting Karaman en daarna houden we de borden met Catalhoyuk aan.” Çatalhöyük, vroeger Çatal Hüyük (Turks: çatal = vork; hüyük = heuvel), was een belangrijke neolithische en chalcolithische nederzetting in het zuiden van Centraal-Anatolië. De oudste bewoningslagen dateren van ca. 7400 v. Chr. De plaats werd in 2012 door UNESCO op de werelderfgoedlijst geplaatst. ” We bezoeken eerst het museum en daarna lopen we naar de opgravingen. Het heeft eerlijk gezegd niet echt onze interesse maar de foto’s zijn gemaakt en we hebben deze weer afgevinkt. We verlaten het terrein en rijden verder langs veel agrarisch gebied. Vooral suikerbiet en goudgeel mais wordt er op dit moment geoogst. Erwin kijkt op van de kwaliteit van de machines. De combine’s zijn in de merken van Claas, John Deer en New Holland. Grote trekkers en vrachtwagen rijden af en aan. Als we langs een water rijden en even stilstaan om te checken of we goed rijden komt er een groep grote witte honden blaffend op ons af. Ze dragen halsbanden het grote ijzeren punten eraan, gauw door rijden maar.We komen door een gebied met enorm veel stenen. Er zijn huizen en muren van gemaakt om zo een stukje land te krijgen om iets op te verbouwen. Hierna volgt een wasbord weg. Met 120 vliegen we d’r overheen en we laten een grote stofwolk achter ons. Als we over een bult rijden raken we zelfs even los van de grond. Bij een tankstation zien we Peter en Ilse staan en we besluiten om ook hier te gaan lunchen. Jan Willem en Ebert staan te tanken en schuiven aan bij ons tafeltje. Daarna volg de rest van de groep en zo zitten we gezellig met z’n alle te eten en thee (cay) te drinken. De temperatuur is inmiddels 26 graden, heerlijk. Als we via Aksaray naar Ciftlik rijden komen we veel velden tegen waar de aardappels nog met de hand worden gerooid en in zakken op het land staan om opgehaald te worden door vrachtwagens. Ook liggen er wel een miljoen pompoenen te wachten. Nu komen we in een gebied met rots woningen. Als we aan de kant gaan staan om een foto te maken lig ik bijna onder de auto. Ik stond er achter en Erwin zag me niet, dacht dat ik omhoog was gelopen. Gelukkig hoort hij m’n gil en loopt het met een sisser (en een blauwe bil) af. We gaan verder en het landschap wordt steeds maar mooier, het lijkt de Grand Canyon wel en dan al die puntige rotsen die als huisjes hebben gediend, heel indrukwekkend. Ik wil graag meer foto’s en Erwin rijd van de weg een pad op en we rijden zo achter Alfons en Koen aan die de zelfde gedachten hadden. Daar zijn ze aan het piepers rooien en we worden aller vriendelijks ontvangen. Ik krijg bloemen en ze bieden ons thee aan. In een gezellig hutje mogen we plaats nemen op de bank en de man die de baas lijkt vertelt ons het een en ander in het Turks. We lachen en knikken wat. Een mevrouw kookt water en maakt thee met suiker, het smaakt heerlijk. Erwin bied de meiden op de bouw een dropje aan en draait een sjekkie voor de baas. Als de thee op is vertrekken we en bedanken iedereen voor hun gastvrijheid. Ik krijg nog wat appels mee en we gaan op weg naar het hotel. Achterin het dorp Avanos ligt Hotel DoubleTree. We parkeren de auto en gaan inchecken. Het ziet er wederom weer goed uit en de kamer is prima. Op naar morgen, op naar een nieuw avontuur.